روان درماني هدايت فرد به سوي مسيري است كه در آن او بتواند سر رشته زندگي اش را به دست گيرد و دست به انتخاب بزند. انتخاب كاري دشوار و هراس از پيامدهاي آن ترديد آفرين و اضطراب زا است.
پس همگي ما اين تمايل را در درون داريم كه كاش كسي ديگر دست به كار شود و اين بار را از دوشمان بردارد. اما همين توان انتخاب است كه مرز ميان كودكي و بلوغ، وابستگي و استقلال و روان نژندي و سلامت روان را ترسيم مي كند.
و امادرمانگر چراغي را مي ماند كه با روشن كردن مسير پيشاروي مراجع به او كمك كند تا مناسبترين مسير را براي خود انتخاب كند. هيچ مسيري عاري از عوارض و جنبه هاي دست به انتخاب مي زند و مي داند كه تضميني براي موفقيت بي قيد و شرط وجود ندارد. او مسئوليت انتخاب خود را مي پذيرد و عوارض آن را نيز به عنوان جزيي اجتناب ناپذير از مسير به جان مي خرد.
نشان دادن راه نه تنها كمكي به مراجع نيست بلكه مانع استفاده او از ظرفيتهاي بالقوه خود، افزايش ظرفيت تصميم گيري اش و رسيدن او به بلوغ شخصيتي لازم مي شود.
درمانگر با استفاده از دانش و تجربه خود داده هاي لازم را براي تصميم گيري فراهم مي كند اما در نهايت اين خود مراجع است كه گام آخر را برمي دارد. انتخابي كه آگاهانه و بر اساس مشاهده جنبه هاي مثبت و منفي ان صورت گيرد صرف نظر از اينكه مورد پسند درمانگر باشد يا نباشد قابل احترام است